Pożerski Olgierd (1880–1930), oficer wojsk rosyjskich i generał dywizji WP. Ur. 8 XII w Kursku, był synem Władysława Leona (28 VI 1852–30 IX 1924), emerytowanego majora wojsk rosyjskich (pochodzącego z rodziny ziemiańskiej na Wileńszczyźnie), i Łucji z Misiewiczów.
Po ukończeniu szkoły kadetów w Połocku i uzyskaniu matury w r. 1898 P. został przyjęty do oficerskiej Michajłowskiej Szkoły Artylerii w Petersburgu. Jako jej absolwent uzyskał w sierpniu 1900 stopień podporucznika i 13 IX t. r. rozpoczął służbę w 2 baterii 16 brygady artylerii. W r. 1903 został mianowany porucznikiem. W n. r. objął komendę oddziału zbiorczego do ochrony wyposażenia w obozie ćwiczebnym pod Grodnem. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904–5 r. w szeregach IV Syberyjskiego Korpusu. Uczestniczył w bojach operacji mukdeńskiej w r. 1905 pod Erdagou, pod wsią Cuertun i nad rzeką Panche. Po powrocie z Mandżurii od 16 VI 1905 pełnił służbę w VII Syberyjskim Korpusie. W r. 1907 awansował do stopnia sztabskapitana. W r. 1908 przeniesiono go do 26 parku artyleryjskiego, a w r. 1910 do 26 brygady artylerii. W l. n. był m. in. starszym oficerem 2 zapasowej baterii (od września 1912), pełniąc jednocześnie funkcję komendanta szkoły podchorążych, adiutantem w sztabie inspektora artylerii II korpusu (od kwietnia 1914); do stopnia kapitana awansował 23 VI 1914.
W chwili wybuchu pierwszej wojny światowej P. służył w 26 brygadzie artylerii i wraz z 2 baterią znalazł się w dyspozycji komendanta twierdzy Grodno. Od 28 X 1914 uczestniczył w działaniach wojennych na obszarze Król. Pol., m. in. pod Skierniewicami. W dn. 2 III 1915 objął stanowisko dowódcy 6 baterii w 2 brygadzie artylerii i na jej czele walczył kolejno pod Godzimierzem, Szapskiem, Dobrskiem, Płońskiem i pod Nasielskiem, następnie uczestniczył w operacjach odwrotowych na Grodzieńszczyźnie i Wileńszczyźnie, 28 II – 16 IV 1916 w operacjach zaczepnych wojsk Frontu Zachodniego pod Krewem i w dalszych bojach pozycyjnych do lata 1917. W dn. 22 V 1916 został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem od 4 IX 1915, a 2 VIII 1917 do stopnia pułkownika ze starszeństwem od 22 IX 1910. We wrześniu 1917 wysłano go do Łucka na kurs dla oficerów artylerii przeciwlotniczej, a 2 XII t. r. objął stanowisko dowódcy dywizjonu 184 brygady artylerii. Dn. 20 XII 1917 otrzymał odpis dokumentów o przebiegu służby w armii rosyjskiej, ale nie wiadomo kiedy opuścił jej szeregi.
Jesienią 1918 P. był już w kraju i na zlecenie Min. Spraw Wewnętrznych rządu Rady Regencyjnej otrzymał skierowanie na stanowisko instruktora do spraw organizacji policji państwowej w jednym z powiatów Lubelszczyzny, ale w dn. 1 Xl 1918 rozpoczął służbę jako członek, kierowanej przez generalnego inspektora artylerii gen. Eugeniusza Rodziewicza, komisji opracowującej plany organizacji artylerii. Od 1 XII 1918 do 12 V 1919 był komendantem twierdzy Zegrze. Na stanowisku tym współdziałał przy formowaniu trzech pułków piechoty, pułku artylerii polowej i kilku batalionów «Odsieczy Lwowa». Od 13 V 1919 dowodził 8 brygadą artylerii, a równocześnie sprawował dowództwo artylerii pozycyjnej Frontu Mazowieckiego. Od 1 XI 1919 do 1 I 1920 dowodził także 16 brygadą piechoty, następnie objął dodatkowo dowództwo artylerii w grupie gen. Józefa Lasockiego. Od 1 IV do 1 V t. r. był inspektorem wyszkolenia artylerii w 1 armii, a od 1 V do 20 VI t. r. pełnił funkcję dowódcy artylerii w grupie operacyjnej gen. Władysława Jędrzejewskiego. Od 20 VI do 4 VII t. r., stojąc nadal na czele 8 brygady artylerii, dowodził 8 dyw. piechoty, od 4 VII t. r. do 28 VIII t. r. sprawował funkcję dowódcy artylerii w grupie płka Stanisława Burhardta-Bukackiego. Podczas wojny polsko-radzieckiej wyróżnił się umiejętnym dowodzeniem zwłaszcza w dn. 19–21 IX 1919 na odcinku Połock–Dzisna, 30 i 31 XII t. r. na odcinku Połock–Drissa, 20 VII 1920 podczas manewru odwrotowego w rejonie Grodna, a potem w ciężkich bojach pod Łapami, Tymiankami, Mienią i podczas bitwy warszawskiej na odcinku «Zabki».
Od 28 XII 1920 do 21 I 1921 P. pełnił funkcję dowódcy 8 dyw. piechoty. We wrześniu 1921 przeszedł ze stanowiska dowódcy 8 brygady artylerii na stanowisko szefa artylerii w Dowództwie Okręgu Korpusu I Warszawa. Później był dowódcą 18 dyw. piechoty. Dn. 1 VII 1925 został generałem brygady i dowódcą «Obszaru Warownego Wilno»; na stanowisku tym pozostał do 3 X 1926. Następnie objął dowództwo 20 dyw. piechoty, zostając jednocześnie generalnym inspektorem z ramienia Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych. Józef Piłsudski powołał go także na przewodniczącego komisji przygotowującej regulamin artylerii i na członka komisji ogólnego regulaminu służby polowej; opracowany przez P-ego w r. 1928 nowy taktyczny regulamin artylerii nie znalazł jednak uznania fachowców (J. Ciałowicz).
Podczas służby w WP ukończył P. centralny kurs artylerii dla wyższych dowódców w Warszawie w r. 1920, kurs dla wyższych dowódców we Lwowie i w Toruniu w r. 1921, kurs dowódców dywizji w Warszawie w r. 1922, kurs w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie w r. 1923 z czwartą lokatą, a także kurs informacyjny dla generałów i pułkowników artylerii w Wersalu w r. 1927. Ogłosił kilka artykułów w „Przeglądzie Artyleryjskim” m. in.: Karta dla historii artylerii polskiej (1925), Notatki artylerzysty z wojny światowej 1914–1917 roku (1925, 1926), Zasady użycia artylerii (1927), VIII Brygada Artylerii w bitwie pod Warszawą 1920 roku (1926), a także artykuł pt. Technika marszu zbliżenia („Bellona” 1928). Był człowiekiem o silnej budowie ciała, ale miał wadę serca. Jego powiedzenia polsko-rosyjskie stały się anegdotyczne. W opiniach z wcześniejszego okresu służby w WP był charakteryzowany jako stanowczy, dobrze orientujący się w sytuacji bojowej i spokojny, potem pod wpływem pogarszającego się zdrowia stał się wrażliwy i nerwowy. Zmarł nagle 23 VIII 1930 w obozie ćwiczebnym Leśna pod Baranowiczami na anewryzm serca; pochowany został w grobie rodzinnym na cmentarzu Bernardyńskim w Wilnie. Pośmiertnie został mianowany 1 IX 1930 generałem dywizji. Był odznaczony m. in. orderami z mieczami: Św. Anny IV, III i II stopnia, Św. Stanisława III i II stopnia, Św. Włodzimierza IV i III stopnia, Krzyżem Virtuti Militari V kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Komandorią Orderu Polonia Restituta oraz Krzyżem Komandorskim Gwiazdy Rumunii.
W małżeństwie z Zofią z Piotrowskich (1881–1936) P. miał dwóch synów: Władysława Leona (ur. 1904) i Olgierda Damiana (ur. 1911).
Enc. Wojsk., VI; Kryska-Karski T., Żurakowski S., Generałowie Polski Niepodległej, Londyn 1976 (fot.); Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – Ciałowicz J., Polsko-francuski sojusz wojskowy 1921–1939, W. 1970; Śp. generał brygady Olgierd Pomian-Pożerski, „Federacja” 1930 nr 9 s. 1–2 (fot.); Śp. generał brygady Olgierd Pomian-Pożerski, „Słowo” 1930 nr 194 s. 3, nr 196 s. 1 (fot.); Waligóra B., Bój na przedmieściu Warszawy w sierpniu 1920 r., W. 1934; – Romeyko M., Przed i po maju, W. 1976 I–II; Składkowski S., Nie ostatnie słowo oskarżonego, Londyn 1964; Zając J., Dwie wojny, Londyn 1904; – CAW: Teczka akt osobowych gen. Pożerskiego, P-7573; – Śnieżko A., Cmentarz Bernardyński, Wr. 1969 (mszp. w Red. PSB).
Mieczysław Wrzosek